రాజమ్మ టీచరు గారు
అమ్మ నాన్న కాక ఇరుగు పొరుగు కాస్త కాస్త తెలిసివచ్చే వయస్సు. ఇల్లు కాక మరో చోటు బడి మనం కాలం గడిపే చోటు,అక్కడ చదువుకోవాలి అనేది కొంచెం తెలుస్తున్న రోజులు. బందరులో మేము ఖోజ్జిల్లి పేట లో వుండే వాళ్ళం. ఇంటి వారు పెరటి వేపు చిన్న భాగంలో వుండేవారు. అందరికి ఒకటే పెరడు. ఎవరి గుమ్మం దగ్గర వాళ్ళు వూడ్చి ముగ్గులు పెట్టేవారు,పక్కన చిన్నగా మొక్కలు పెంచుకోనేవారు. పెద్దభాగం వీధి వేపు వుండేది. వాకిలివరండా, పెద్దహాలు దానికి ఎడమ వేపు వరసగా రెండు గదులు మళ్ళీ పెద్ద వంటిల్లు.హాలు రెండుగదులు పెద్దవంటింట్లో పెద్దభాగం రాజమ్మ టీచర్ గారి భాగం .వంటింట్లో పెద్దభాగం వాళ్ళ వైపు, ,చిన్నభాగం మాకు. మధ్య అడ్డు, అంటే మేదరి తడిక వుండేది. మాకు ఒక గది అదే పడక గది,దానికి కిటికీవుండేది కాదు ,రాజమ్మ టీచరు గారి హాలులోకి గుమ్మం తలుపు ఉండేవి
పక్కన ఒక మెట్ల గది చిన్నది వుండేది , అదే మాకు అతిథుల హాలు. పక్క సందులో మేడ మీదకి మెట్లు ఉండేవి, అది మా నాన్న గారిని ఆకర్షించింది డాబాపైకి వెళ్లి వ్రాసుకోవచ్చు కదా!అని.
ఇక రాజమ్మ టీచరు గారి ఇంట్లో వాళ్ళ చెల్లెలు విధవరాలు ,టీచర్ గారితమ్ముడు,,మరదలు, వాళ్ళ పిల్లలు వుండేవారు . వారికో అమ్మాయి "మీనాక్షి" అని వుండేది. నా కంటే చాలా చాలా పెద్దది. ఇంకా అబ్బాయిలు న్నారేమో గుర్తు లేదు. తమ్ముడు ఏదో ఉద్యోగం చేసే వారు,కాని అందరూ రాజమ్మ టీచరుగారి ముందు వినయంతో మౌనంగా వుండేవారు. ఆవిడ గంభీరంగా వుండేవారు. తక్కువ మాట్లాడేవారు, కాని అందరికి భయం వుండేది ఆవిడంటే! ఎర్రగా, పొట్టిగా వుండేవారు. రాజమ్మ టీచరు గారికి భర్త లేరు.
మీనాక్షితో కలిసి కొందరు పిల్లలు ఆడుకొందుకు వచ్చేవారు,నేనూ వాళ్ళతో చేరే దాన్ని. ఆరోజుల్లో పిల్లలకి డబ్బు పెట్టి ఆట బొమ్మలు కొండం ఉండేదికాదు. సంతలు సంబరాలు జరిగినప్పుడు, చిన్నచిన్నవికొయ్య బొమ్మలు కొనేవారు. ఆడపిల్లలకి లక్కపిడతలు కొయ్యతో చేసినవి కొండపల్లివి,చక్కని రంగురంగులవి వచ్చేవి. అవిసేట్టు వుంటే ఎంతో గొప్పగా వుండేది. ఆ ఆట లెప్పుడూ పెళ్ళిళ్ళు,సంసారం ఆటలే! సందులో మెట్ల కింద కూర్చుని ఆడేవాళ్ళం. అప్పట్లో తాటాకు నిత్య జీవితంలో బాగా వాడుకలో వుండేది. తాటాకు విసన కర్రలు, బుట్టలు, చాపలు తయారు చేసే వారు. రెండువేళ్ళ వెడల్పున వుండి లేత పసుపు రంగులో పోడుగ్గావుండి మెత్తగా వుండి మడవ డానికి వీలుగా వుందేది ఆకు . దాంతో బొమ్మలు చేసే వాళ్ళం. పెళ్ళికొడుకు, పెళ్లి కూతురు, అమ్మ,నాన్న, పిల్లలు, చుట్టాలు, పెళ్ళివారు ఎన్నో బొమ్మలు. పాత్రలని నటిస్తూ అమ్మాయిలూ వుండేవారు. బొమ్మలకి బట్టలు, నగలు,బొట్టు,కాటిక జడలు సిన్గారించేవాళ్ళు.పెళ్లి చేయ్యడం,సంసారం పెట్టడం,పిల్లలు ఇలా సాగేది ఆట. పెళ్ళిలో అలకలు ,కయ్యాలు, అప్పగింతలు అన్ని ఉండేవి.బొమ్మకి పెళ్లి చేసి అత్తవారింటికి పంపుతూంటే ఏమీ తెలియని ఆ పసి గుండెల్లో దు:ఖ రసం పిండి నట్లుగా అయి కన్నీళ్లు వచ్చేవి. పెళ్లి విన్డులకి కందిపప్పు,శనగ పప్పు, బెల్లం,అటుకులు అమ్మలు ఇచ్చేవాళ్ళు. పిల్లని అత్తారింటికి పంపగానే ,ఆట మొదలెట్టినప్పుడున్న ఉషారంతా తుస్సుమని బెలూనులో గాలి తీసినట్లు పోయేది. అయినా సరే మళ్ళీ మర్నాడు అదే ఆట మొదలు పెట్టె వాళ్ళం.
ఇలా ఆడుతూ పాడుతూ వుంటే ఒక రోజు రాజమ్మ టీచరుగారు "ఎన్నాళ్ళు ఆటలాడతావు? పద బడిలో చేర్పిస్తా అని తీసుకెళ్ళారు. అది నా మొదటి బడి. ఖోజ్జిల్లి పేటలో కోట వారితుళ్ళు అని నాలుగురోడ్ల కూడలి వుండేది. మా ఇంటినుచి అక్కడికి వెళ్లి కుడి వేపు తిరిగితే ఆ రోడ్డులో తాడేపల్లి వారి సత్రవు వుండేది దానిచుట్టుపక్కల మా బడి వుండేది. టీచరు గారు అక్కడే పని చేసేవారు. చాలా బిక్కుబిక్కుమంటూ బడిలో కూర్చునేదాన్ని. అప్పటికే అక్షరాలూ, గుణింతాలు వచ్చు, అందుకని రెండో క్లాసులో చేర్చుకొన్నారు. రాజమ్మ టీచరుగారంటే బడిలో చేరాక ఇంకా భయం ఎక్కువయి అది ఇంట్లో కూడా నడిచేది. ఎప్పుడన్నా అన్నం తినననీ మారాం చేస్తే తడికేల్లోంచి ఆవిడకి వినపడి "హూ "అనేవారు,గప్ చిప్ గా అన్నం తినేసేదాన్ని. ఏమాత్రం సణిగినా ఆవిడ విని "హూ"అనేవారు,అంతే పిల్లిలా పనులన్నీ చేసేదాన్ని. ఆవిడ అంటే మనసులో ఎంతో గౌరవం.
అమ్మ నాన్న కాక ఇరుగు పొరుగు కాస్త కాస్త తెలిసివచ్చే వయస్సు. ఇల్లు కాక మరో చోటు బడి మనం కాలం గడిపే చోటు,అక్కడ చదువుకోవాలి అనేది కొంచెం తెలుస్తున్న రోజులు. బందరులో మేము ఖోజ్జిల్లి పేట లో వుండే వాళ్ళం. ఇంటి వారు పెరటి వేపు చిన్న భాగంలో వుండేవారు. అందరికి ఒకటే పెరడు. ఎవరి గుమ్మం దగ్గర వాళ్ళు వూడ్చి ముగ్గులు పెట్టేవారు,పక్కన చిన్నగా మొక్కలు పెంచుకోనేవారు. పెద్దభాగం వీధి వేపు వుండేది. వాకిలివరండా, పెద్దహాలు దానికి ఎడమ వేపు వరసగా రెండు గదులు మళ్ళీ పెద్ద వంటిల్లు.హాలు రెండుగదులు పెద్దవంటింట్లో పెద్దభాగం రాజమ్మ టీచర్ గారి భాగం .వంటింట్లో పెద్దభాగం వాళ్ళ వైపు, ,చిన్నభాగం మాకు. మధ్య అడ్డు, అంటే మేదరి తడిక వుండేది. మాకు ఒక గది అదే పడక గది,దానికి కిటికీవుండేది కాదు ,రాజమ్మ టీచరు గారి హాలులోకి గుమ్మం తలుపు ఉండేవి
పక్కన ఒక మెట్ల గది చిన్నది వుండేది , అదే మాకు అతిథుల హాలు. పక్క సందులో మేడ మీదకి మెట్లు ఉండేవి, అది మా నాన్న గారిని ఆకర్షించింది డాబాపైకి వెళ్లి వ్రాసుకోవచ్చు కదా!అని.
ఇక రాజమ్మ టీచరు గారి ఇంట్లో వాళ్ళ చెల్లెలు విధవరాలు ,టీచర్ గారితమ్ముడు,,మరదలు, వాళ్ళ పిల్లలు వుండేవారు . వారికో అమ్మాయి "మీనాక్షి" అని వుండేది. నా కంటే చాలా చాలా పెద్దది. ఇంకా అబ్బాయిలు న్నారేమో గుర్తు లేదు. తమ్ముడు ఏదో ఉద్యోగం చేసే వారు,కాని అందరూ రాజమ్మ టీచరుగారి ముందు వినయంతో మౌనంగా వుండేవారు. ఆవిడ గంభీరంగా వుండేవారు. తక్కువ మాట్లాడేవారు, కాని అందరికి భయం వుండేది ఆవిడంటే! ఎర్రగా, పొట్టిగా వుండేవారు. రాజమ్మ టీచరు గారికి భర్త లేరు.
మీనాక్షితో కలిసి కొందరు పిల్లలు ఆడుకొందుకు వచ్చేవారు,నేనూ వాళ్ళతో చేరే దాన్ని. ఆరోజుల్లో పిల్లలకి డబ్బు పెట్టి ఆట బొమ్మలు కొండం ఉండేదికాదు. సంతలు సంబరాలు జరిగినప్పుడు, చిన్నచిన్నవికొయ్య బొమ్మలు కొనేవారు. ఆడపిల్లలకి లక్కపిడతలు కొయ్యతో చేసినవి కొండపల్లివి,చక్కని రంగురంగులవి వచ్చేవి. అవిసేట్టు వుంటే ఎంతో గొప్పగా వుండేది. ఆ ఆట లెప్పుడూ పెళ్ళిళ్ళు,సంసారం ఆటలే! సందులో మెట్ల కింద కూర్చుని ఆడేవాళ్ళం. అప్పట్లో తాటాకు నిత్య జీవితంలో బాగా వాడుకలో వుండేది. తాటాకు విసన కర్రలు, బుట్టలు, చాపలు తయారు చేసే వారు. రెండువేళ్ళ వెడల్పున వుండి లేత పసుపు రంగులో పోడుగ్గావుండి మెత్తగా వుండి మడవ డానికి వీలుగా వుందేది ఆకు . దాంతో బొమ్మలు చేసే వాళ్ళం. పెళ్ళికొడుకు, పెళ్లి కూతురు, అమ్మ,నాన్న, పిల్లలు, చుట్టాలు, పెళ్ళివారు ఎన్నో బొమ్మలు. పాత్రలని నటిస్తూ అమ్మాయిలూ వుండేవారు. బొమ్మలకి బట్టలు, నగలు,బొట్టు,కాటిక జడలు సిన్గారించేవాళ్ళు.పెళ్లి చేయ్యడం,సంసారం పెట్టడం,పిల్లలు ఇలా సాగేది ఆట. పెళ్ళిలో అలకలు ,కయ్యాలు, అప్పగింతలు అన్ని ఉండేవి.బొమ్మకి పెళ్లి చేసి అత్తవారింటికి పంపుతూంటే ఏమీ తెలియని ఆ పసి గుండెల్లో దు:ఖ రసం పిండి నట్లుగా అయి కన్నీళ్లు వచ్చేవి. పెళ్లి విన్డులకి కందిపప్పు,శనగ పప్పు, బెల్లం,అటుకులు అమ్మలు ఇచ్చేవాళ్ళు. పిల్లని అత్తారింటికి పంపగానే ,ఆట మొదలెట్టినప్పుడున్న ఉషారంతా తుస్సుమని బెలూనులో గాలి తీసినట్లు పోయేది. అయినా సరే మళ్ళీ మర్నాడు అదే ఆట మొదలు పెట్టె వాళ్ళం.
ఇలా ఆడుతూ పాడుతూ వుంటే ఒక రోజు రాజమ్మ టీచరుగారు "ఎన్నాళ్ళు ఆటలాడతావు? పద బడిలో చేర్పిస్తా అని తీసుకెళ్ళారు. అది నా మొదటి బడి. ఖోజ్జిల్లి పేటలో కోట వారితుళ్ళు అని నాలుగురోడ్ల కూడలి వుండేది. మా ఇంటినుచి అక్కడికి వెళ్లి కుడి వేపు తిరిగితే ఆ రోడ్డులో తాడేపల్లి వారి సత్రవు వుండేది దానిచుట్టుపక్కల మా బడి వుండేది. టీచరు గారు అక్కడే పని చేసేవారు. చాలా బిక్కుబిక్కుమంటూ బడిలో కూర్చునేదాన్ని. అప్పటికే అక్షరాలూ, గుణింతాలు వచ్చు, అందుకని రెండో క్లాసులో చేర్చుకొన్నారు. రాజమ్మ టీచరుగారంటే బడిలో చేరాక ఇంకా భయం ఎక్కువయి అది ఇంట్లో కూడా నడిచేది. ఎప్పుడన్నా అన్నం తినననీ మారాం చేస్తే తడికేల్లోంచి ఆవిడకి వినపడి "హూ "అనేవారు,గప్ చిప్ గా అన్నం తినేసేదాన్ని. ఏమాత్రం సణిగినా ఆవిడ విని "హూ"అనేవారు,అంతే పిల్లిలా పనులన్నీ చేసేదాన్ని. ఆవిడ అంటే మనసులో ఎంతో గౌరవం.
No comments:
Post a Comment