రాజమ్మ టీచరు గారు
మా ఇంటి పక్కన ఆంధ్రా బాంక్ వుండేది ,అవుటపల్లి హనుమంతరావు గారు వుండేవారు. వెనక కంచి వాసుదేవరాగారు,కంచి కృష్ణ మోహన్, వాళ్ళ అక్కగారు జయలక్ష్మి గారు వుండేవారు.
మాఇంటికి వాళ్ళింటికి మధ్యన వున్నా ప్రహరీగోడ విరిగి దారి ఏర్పడింది. వాళ్ళ వేపు దేవదారు చెక్క పెట్టెలో పిల్లి పిల్లల్ని పెట్టింది. ఎండ పేలిపోతున్నా సరే మేము ఆపిల్లి పిల్లలతో ఆడుకొనే వాళ్ళం .ఎండలో ఆడుతుంటే అమ్మ,నాన్న చూస్తె కోప్పడతారనే భయం కన్నా ,తీచారుగారు చూస్తె కోప్పదతారనే భయం ఎక్కువగా వుండేది. ఆతరవాత మేం ఇల్లు మారితే కృష్ణ మోహ న చూడటానికి వచ్చాడు,అబ్బా! ఎంత మంచి స్నేహితుడో! అనుకొన్నాను. మళ్ళీ ఎంత కాలానికో అంటే తొంభై అయిదులో హైదరాబాదు వచ్చాక చూసాను. నా స్నేహితుడు మంచి రచయితగా పేరు తెచ్చుకొన్నందుకు గర్వ పడ్డాను. ఆతను గతించా డన్నపుడు నా హృదయం మూల్గింది.
టీచరుగారికి భయపడి ఎప్పుడూ పాఠాలు చదువుకోనేదాన్ని ,మంచి మార్కులు వచ్చి నాలుగో క్లాసుకి ప్రమోషన్ ఇచ్చారు. ఆక్లాసులో ఉండగానే "రావే! రావే! కోకిలా "అని ఒకపాటేదో నేర్చుకొని పాడేవాళ్ళం. ఆక్లాసులో ఏదో ఫంక్షన్ జరిగింది. పిల్ల లందరికి రాజమ్మ టీచరుగారు డాన్స్ నేర్పించామన్నారు,నేర్చుకోన్నాం,అదీ భయంభయం గానే! డాన్స్ కి పట్టు పరికిణీ కట్టుకు రమ్మన్నారు. మనదగ్గర లేదు. కొనడం అసంభవం .మా అమ్మ రెండు బారల కంబారుతాడు {కొబ్బరిపీచుతో పేనిన తాడు,} తెచ్చింది. దానిమీద అమ్మ పట్టు చీర కుచ్చెళ్లు పెట్టి అడ్డంగా వేసింది. అది నా న డుముకు నాలుగు రెట్లు పొడవుంది. తిప్పితిప్పి మొత్తానికి పరికిణా కట్టింది. జాకెట్? గౌనువేసినది .ఉబ్బిపోయిన పొట్ట,చచ్చే బరువు చీర ఈడ్చుకొంటూ వెళ్లాం. టీచరుగారు వెంటే వున్నారు.
"ఎలా వచ్చెనమ్మ కృష్ణు డేలా వచ్చెనే!
ఈ మాయదారి కృష్ణు డోచ్చి మహిమ చేసెనే!
ఉట్టిమీద పాలు,పెరుగు ఎట్లా దించెనే!
నే కొట్టబోతే దొరక డమ్మా చిన్ని కృష్ణుడు"
నా కష్టా నికి ఫలితంగా నాకు కృష్ణుడి బొమ్మ బహుమానం గా ఇచ్చారు.కృష్ణుడు తెల్లటి గోవుని ఆనుకొని నుంచుని పిల్లన గ్రోవి ఊదుతున్న బొమ్మ. నీలంరంగులో వుండేది,ఇప్పటికి నాకళ్ళల్లో కనిపిస్తూ వుంటుంది. అవాళ టీచరుగారు దగ్గరికి తీసుకొని అబ్బో! బొమ్మ సంపాదిన్చావే!అన్నారు.
ఒకరోజు మధ్యాన్నం టీచరు గారి హాలులో చాలా హడావుడిగా కబుర్లు వినిపించాయి.
వాళ్ళ హాలులోకి వున్నా గుమ్మం తలుపులు ఎప్పుడూ తెరిచేవాళ్ళం కాదు. మా అమ్మ తలుపులు తెరిచింది. అప్పటికే అక్కడ చాలా మంది ఆడవాళ్ళు వున్నారు. ఒకావిడ చేతులు ఊపుతూ కళ్ళు తిప్పుతూ ఏదో చెపుతున్నది. చిరునవ్వులు నవ్వుతూ కళ్ళతో అందర్నీ పలకరిస్తో హుషారు చేస్తున్నది.
అప్పుడు రాజమ్మ టీచరుగారు వచ్చి ఇవాళ నుంచి మన ఇంట్లో అందరం హిందీ నేర్చుకొందాం. ఈవిడే హిందీ టీచరు అని చెప్పారు. స్వాతంత్ర్యము భారత దేశంలో ఇంకా అడుగు పెట్టని రోజులు. స్వాతంత్ర్యాన్ని సంపాదించడానికి హిందీ నేర్చుకోవడం, రాట్నం వడకటం,ఖద్దరు కట్టడం,ఉద్యమాలలో పాల్గొనడం అత్యవసరంగా పౌరుల బాధ్యతగా నమ్మిన రోజులు. హిందీ టీచరుగారి పేరు "మోగంటి మాణి క్యాంబ గారు. జలపాతం లాటి మనిషి. గడగడా కవితలు చెపుతూ వుండేవారు. మా అమ్మ కూడా రాష్ట్ర భాష దాకా అక్కడే పరీక్షలు వ్రాసింది.
మా ఇంటి పక్కన ఆంధ్రా బాంక్ వుండేది ,అవుటపల్లి హనుమంతరావు గారు వుండేవారు. వెనక కంచి వాసుదేవరాగారు,కంచి కృష్ణ మోహన్, వాళ్ళ అక్కగారు జయలక్ష్మి గారు వుండేవారు.
మాఇంటికి వాళ్ళింటికి మధ్యన వున్నా ప్రహరీగోడ విరిగి దారి ఏర్పడింది. వాళ్ళ వేపు దేవదారు చెక్క పెట్టెలో పిల్లి పిల్లల్ని పెట్టింది. ఎండ పేలిపోతున్నా సరే మేము ఆపిల్లి పిల్లలతో ఆడుకొనే వాళ్ళం .ఎండలో ఆడుతుంటే అమ్మ,నాన్న చూస్తె కోప్పడతారనే భయం కన్నా ,తీచారుగారు చూస్తె కోప్పదతారనే భయం ఎక్కువగా వుండేది. ఆతరవాత మేం ఇల్లు మారితే కృష్ణ మోహ న చూడటానికి వచ్చాడు,అబ్బా! ఎంత మంచి స్నేహితుడో! అనుకొన్నాను. మళ్ళీ ఎంత కాలానికో అంటే తొంభై అయిదులో హైదరాబాదు వచ్చాక చూసాను. నా స్నేహితుడు మంచి రచయితగా పేరు తెచ్చుకొన్నందుకు గర్వ పడ్డాను. ఆతను గతించా డన్నపుడు నా హృదయం మూల్గింది.
టీచరుగారికి భయపడి ఎప్పుడూ పాఠాలు చదువుకోనేదాన్ని ,మంచి మార్కులు వచ్చి నాలుగో క్లాసుకి ప్రమోషన్ ఇచ్చారు. ఆక్లాసులో ఉండగానే "రావే! రావే! కోకిలా "అని ఒకపాటేదో నేర్చుకొని పాడేవాళ్ళం. ఆక్లాసులో ఏదో ఫంక్షన్ జరిగింది. పిల్ల లందరికి రాజమ్మ టీచరుగారు డాన్స్ నేర్పించామన్నారు,నేర్చుకోన్నాం,అదీ భయంభయం గానే! డాన్స్ కి పట్టు పరికిణీ కట్టుకు రమ్మన్నారు. మనదగ్గర లేదు. కొనడం అసంభవం .మా అమ్మ రెండు బారల కంబారుతాడు {కొబ్బరిపీచుతో పేనిన తాడు,} తెచ్చింది. దానిమీద అమ్మ పట్టు చీర కుచ్చెళ్లు పెట్టి అడ్డంగా వేసింది. అది నా న డుముకు నాలుగు రెట్లు పొడవుంది. తిప్పితిప్పి మొత్తానికి పరికిణా కట్టింది. జాకెట్? గౌనువేసినది .ఉబ్బిపోయిన పొట్ట,చచ్చే బరువు చీర ఈడ్చుకొంటూ వెళ్లాం. టీచరుగారు వెంటే వున్నారు.
"ఎలా వచ్చెనమ్మ కృష్ణు డేలా వచ్చెనే!
ఈ మాయదారి కృష్ణు డోచ్చి మహిమ చేసెనే!
ఉట్టిమీద పాలు,పెరుగు ఎట్లా దించెనే!
నే కొట్టబోతే దొరక డమ్మా చిన్ని కృష్ణుడు"
నా కష్టా నికి ఫలితంగా నాకు కృష్ణుడి బొమ్మ బహుమానం గా ఇచ్చారు.కృష్ణుడు తెల్లటి గోవుని ఆనుకొని నుంచుని పిల్లన గ్రోవి ఊదుతున్న బొమ్మ. నీలంరంగులో వుండేది,ఇప్పటికి నాకళ్ళల్లో కనిపిస్తూ వుంటుంది. అవాళ టీచరుగారు దగ్గరికి తీసుకొని అబ్బో! బొమ్మ సంపాదిన్చావే!అన్నారు.
ఒకరోజు మధ్యాన్నం టీచరు గారి హాలులో చాలా హడావుడిగా కబుర్లు వినిపించాయి.
వాళ్ళ హాలులోకి వున్నా గుమ్మం తలుపులు ఎప్పుడూ తెరిచేవాళ్ళం కాదు. మా అమ్మ తలుపులు తెరిచింది. అప్పటికే అక్కడ చాలా మంది ఆడవాళ్ళు వున్నారు. ఒకావిడ చేతులు ఊపుతూ కళ్ళు తిప్పుతూ ఏదో చెపుతున్నది. చిరునవ్వులు నవ్వుతూ కళ్ళతో అందర్నీ పలకరిస్తో హుషారు చేస్తున్నది.
అప్పుడు రాజమ్మ టీచరుగారు వచ్చి ఇవాళ నుంచి మన ఇంట్లో అందరం హిందీ నేర్చుకొందాం. ఈవిడే హిందీ టీచరు అని చెప్పారు. స్వాతంత్ర్యము భారత దేశంలో ఇంకా అడుగు పెట్టని రోజులు. స్వాతంత్ర్యాన్ని సంపాదించడానికి హిందీ నేర్చుకోవడం, రాట్నం వడకటం,ఖద్దరు కట్టడం,ఉద్యమాలలో పాల్గొనడం అత్యవసరంగా పౌరుల బాధ్యతగా నమ్మిన రోజులు. హిందీ టీచరుగారి పేరు "మోగంటి మాణి క్యాంబ గారు. జలపాతం లాటి మనిషి. గడగడా కవితలు చెపుతూ వుండేవారు. మా అమ్మ కూడా రాష్ట్ర భాష దాకా అక్కడే పరీక్షలు వ్రాసింది.
No comments:
Post a Comment