నన్ను ప్రభావితం చేసిన వాక్యాలు

                                           రాజమ్మ   టీచరుగారు

                                 

                                ఒక రోజున     రాజమ్మ    టీచరుగారు,హిందీ    టీచరుగారు     కలిసి    హిందీ   క్లాసులో   చదివే   వాళ్ళందరిని    సినిమాకి     బయలుదేరతీసారు . రాజమ్మ     టీచరుగారు     పిల్లలందరికీ    ముందే   వార్నింగ్   ఇచ్చారు,సినిమాహాల్లో      అల్లరి,ఏడుపులు      కుదరవని.     మా  అమ్మ   మంచి  చీర   కట్టుకొని  తయారైంది.   అప్పుడు   బందరులో    మూడే   సినిమా  హాళ్ళు    ఉండేవి,  ఒకటి  మినర్వాహాలు,రెండుబృందావన్ హాలు,మూడు సరస్వతిహాలు.   మాఇంటికి   మినర్వా  హాలు  దగ్గర     .నడిచి              అక్కడికి వెళ్లాం.   కూర్చున్నాం ఇంట్రవెల్  లో  న్యూస్ చూపించారు.   ఆసినిమాపేరు   బాలనాగమ్మ   మొదట్లోనే  అందులో   ఒకపాము  వచ్చి  అక్కడున్న  పళ్ళ మీద    పాకింది. నాకు  ఎంత   భయం   వేసిందో  చెప్పలేను,   అది  నాభుజం  మీద   పాకినంతగా

వణికి పోయాను.   కళ్ళు   ఘట్టిగా   మూసేసుకొన్నా,ఎక్కిఎక్కి  ఏడుపు,  తరవాత   మా అమ్మ    పాము   వెళ్ళిపోయింది,ఇకరాదు   అని  ధైర్యం   చెప్పింది.    కాస్త     కళ్లువిప్పి చూడ టానికి   ప్రయత్నిస్తుండగా    ఆకధలో   హీరోయిన్     పొయ్యిలోకి    కట్టేలులేక     కాలుపెట్టి  వంట  చేసింది.   ఇక  చూసుకో!  నాకు  దు"ఖ  ఆగలేదుబాధతో . ఇంటికి    వెళ్లి పోవాల్సిందే   అని  గోల  చేసాను,మా  అమ్మకి   ఎప్పుడూ   కోపం రాదు,ఆ వేళ  వచ్చింది.  శబ్దం   కాకుండా  వీపుమీద   రెండు   దెబ్బలేసింది.    రాజమ్మ   గారు  చూసి  నన్ను రెక్కపుచ్చుకొని "నువ్వుసినిమా చూడు  సువర్చలా,నేను  సచితని     ఇంట్లోదిమ్పి  చెల్లెలికి   అప్పగించి   వస్తా.అనిలాక్కు వెళ్ళారు..

                            "ఆసంగతి   గుర్తు   వచ్చినపుడల్లా "ఛీ !అవాళ  ఎందుకలా  చేసాను?అని   విచారిస్తూవుంటా. 

అలా  టీచరుగారు  మా లో  ఒకరుగా  వుండేవారు.   హటాత్తుగా     నావంక  చూసి   రాజ మ్మ  టీచరుగారు   నాచేవుల  వంక   చూసి    మా  అమ్మని  కేకలేశారు"పిల్లకి  చెవులు  కుట్టించ లేదేం?   ముదిరిపోవూ!ఈసందు లోనే
  కుట్టేవాడున్నాడుపద.అన్నారు   మాఅమ్మ    బయలుదేరింది.టీచరుగారు     మాతో   వచ్చారు.   నా  చెవుల   మీద  నాము   తో   గుర్తు     పెట్టాడాయన.మా  అమ్మ  వంక  చూసాను,ఆవిడ  లేచి  వెళ్లి  సందు  చివర   నుంచుంది నే   చూడలేను   బాబూ!అని.   రాజమ్మ   టీచరు గారు వున్నారగా   నేను  ధైర్యంగావున్నా ,ఆవిడే  ఇంటికి  తీసుకు  వచ్చారు.

                                 అట్లతదియ      వచ్చిందంటే     హాలులో   ఆడ   పిల్లల్ని    చుట్టూ   కూర్చోపెట్టుకొని    రాజమ్మ   టీచరుగారు   గోరింటాకు   పెట్టేవారు.   మా  ఇంటికి   దగ్గరగా  దుళ్ళ రమణ మ్మగారు   ,జానకీరాణి  వుండేవారు.అప్పటినుంచి   జానకీరాణి తో  స్నేహం.   వాళ్ళ  ఇంటిదగ్గర   పెద్ద   మైదానం  వుందేది .   అక్కడ  అట్లతదియ కి  రోటి   ఉయ్యాల  వేసేవారు.   బలమైన   గుంజ  నేలలో  పాతి    దానిపై  రోలు  తిరగేసి  దిగేసేవారు. రోలు  నడుమ  సన్నగా  వుండాలి.  అక్కడనాలుగు   వెదురు  వాసపు ముక్కలు  అటురెండు,ఇటురెండూ  వచ్చేలా  పెట్టి    తాళ్ళతో   ఘట్టిగా   బిగించేవారు.   నాలుగువేపులా     వున్న వాసాలకి  నాలుగు   వుయ్యాలాలు   కట్టే వారు.   ఉయ్యాలలో   కూర్చునేందుకు  ఘట్టి    వెదురు  బొంగు కట్టేవారు.   వుయ్యాలల్లో  నలుగురూ   కూర్చున్నాక    ,నలుగురు   యువకులు    వాసాలు  ఒకకోస  వాళ్ళు  పట్టుకొని  రెండో  కొస  వుయ్యలల్లో వున్నవారికిచ్చి  ఘట్టిగా  పట్టుకోమని  వాళ్ళు  నెమ్మదిగా  గుంజ  చుట్టూ  తిరుగుతూ   వేగం   ఎక్కించేవారు.   వుయ్యాలాలు  విస్తరించి     గుండ్రంగా  గాలిలోకి  తేలి  తిరిగేవి.    మేము   గుడ్లప్పగించి   చూస్తూ  నిలబడే  వాళ్ళం.మాకోసం  వసారాలలో   వుయ్యాలాలు  వేసేవారు.  తెల్లవారు   ఝామున  తలలుదువ్వి  ,జడే సుకొని,పూలు పెట్టుకొని,   మంచి  దుస్తులు  ధరించి      గోంగూర   పచ్చడి ,పొట్లకాయ  కూర ,పెరుగుతో  అన్నాలుతిని   ఆరోజంతా  ఆడుకోడం,వుయ్యాలాలూగడం  అదే  పని.  

                                              ఎందుకో   ఆఇంట్లో  సంగతులు  బాగా  జ్ఞాపకం  వున్నాయి.   మీనాక్షి  అక్కయ్యగానూ,టీచరుగారు   మమ్మల్ని   నడిపించే  నాయకురాలిగానూ,మాణి క్యాంబ  గారు  ఎక్కడినుంచో  దిగివచ్చిన   దేవకన్య  లానూ  అనిపించేది.   మాఇంట్లో   నేనోక్కత్తేనే   కావడం  చేత      వాళ్ళతోనే    కాలం  గడిపేదాన్ని.
                                    మా   నాన్నగారు     చాలా  ముద్దు  చేసేవారు.  రోజూ  ఆఫీసుకు   వెళ్ళేటప్పుడు    నేనెక్కడున్నా  పిలిచి  ఆఫీసుకువెళ్లి వస్తా     ,అల్లరిచేయ్యకుఅని  చెప్పి వెళ్ళేవారు.   ఒకరోజున  ఏదో   హడావుడిలో   చెప్పకుండా  వెళ్ళారు,పదినిముషా లయాక  చూస్తె   నాన్నగారు   ఇంట్లో   కనిపించలా.  నాన్న లేరు  ఎక్కడికో   వెళ్లి పోయారు ,నాతొ  చెప్పకుండా  వెళ్ళారు  అని  దు:ఖం వచ్చి  రోడ్డుమీదికివెళ్ళా   నాన్న  గొడుగు  వేసుకొని  వెడుతూ  కనిపించారు.  ఏడుస్తున్నాను,పిలుస్తున్నాను,గొంతు  దాటి   పిలుపు  పైకి  రావడం  లేదు,నాన్నగారు  వెళ్ళిపోతున్నారు. ఎలా   వెళ్ళానో     కోటవారి   తుళ్ళ దాకా  వేల్లానునాన్నగారు  ఎవరో  ఏఅడు స్తున్నారనుకిని   వెనక్కి తిరిగి    చూడలేదు,అది  ఇంకా  దు:ఖం  పెంచింది.   అక్కడ  ఎడం వేపుకి  తిరుగుతూ నాన్నగారు ఇతి  చూసారు. నే  కనపడ్డాను.  "తల్లీ!సచితా!  ఏమిటమ్మా!ఎదుపెందుకు అనిఎత్తుకొన్నారు,మీరు  చెప్పకుండా  వేల్లిపోయారుగా  అన్నాను.  ఎత్తుకోనిబుజాన  వేసుకుని  ఒక  చేత్తో  గొడుగు  వేసుకొని  ఇంటికి  తీసుకు  వచ్చి  దింపారు.    అమ్మని పిలచి"  పిల్ల  ఎక్కడున్నదో  చూసుకోనక్కరలేదా?అని  గదమాయించారు. ఆయన  అటుఆఫీసుకు  వెళ్ళాక   మా  అమ్మ   చేతిలో   వున్నా   ఉప్పు   బుట్ట తో  నన్ను  ఒక  తోపు  తోసి "నేనులేనా!'అంది.ఆ తరవాత   నాన్నగారు  ఎప్పుడూ  చెప్పకుండా  వెళ్ళలేదు.